Główną ideą parkour jest pokonywanie przeszkód stojących na drodze w jak najefektywniejszy i jak najprostszy sposób przy wykorzystaniu swojego ciała i jego możliwości, oraz tego wszystkiego, co nas otacza, obojętnie czy jest to aglomeracja, czy też łono natury, jak np. las, góry. W "filozofii" parkour zawiera się również dążenie do doskonalenia własnej osoby i wzmacniania siebie zarówno fizycznie jak i psychicznie. Osoba uprawiająca parkour to traceur.

Nazwa "parkour" to neologizm stworzony w 1998 roku przez przyjaciela Davida Belle'a - Huberta Koundé[1]. Pochodzi od francuskiego słowa "parcours" – trasa, droga, przebieg. To z kolei wywodzi się z łacińskiego "percursus"[2].

Za twórcę parkour uznaje się Davida Belle'a.




Rozprzestrzenianie się parkour na świecie




Film Luca Bessona "Yamakasi - współcześni samurajowie" był swoistym zapalnikiem w rozprzestrzenianiu się parkour po świecie. Bardzo duży wpływ na boom związany z PK miała Anglia. Powstały tam dwa dokumenty: "Jump London" i zaraz po nim "Jump Britain", które miały przedstawiać parkour. Popularność parkour wywołała w międzynarodowej społeczności spory, oskarżenia o komercję i o ogólne zatracenie głównych wartości, które niesie ze sobą filozofia parkour.




Co nie należy do parkour?




Parkour to nie pojedyncze techniki (nie używa się formy "tricki"!), ani nieprzemyślany i nietrenowany bieg czy ucieczka. Do PK nie należą również (choć bardzo często są do niego przypisywane) rozmaite tricki freerunowe czy akrobatyczne, takie jak salta,oraz mnóstwo innych ruchów zupełnie bezużytecznych przy właściwym, efektywnym przemieszczaniu się. W tym miejscu zarysowuje się różnica między (często pozorną) efektownością (freerun), a efektywnością (parkour). W parkour nie ma miejsca na brawurę i szaleństwa. Każdy ruch musi być przemyślany i mieć jakikolwiek cel inny niż popis. 

źródło wikipedia